شیعریک له ماموستا گوران

ئه‌وه دیسان له گوشه‌ی نادیاری  *دلم هه‌ستا زره‌ی زه‌نگی فگاری

به ئه‌سپایی به بی‌هیزی به ئه‌سته‌م*هه‌وای روحم ئه‌خاته سه‌ر له‌ره‌ی غه‌م

به ئه‌سپایی به له‌رزوکه‌ی هه‌ژاری*ده‌نالینی له شوینی نا دیاری

من کیستم؟

به اندرون شما قامت هیولایی است که دست‌هاتان به سوی هوس‌ها و امیال خویش می‌گشاید،اما در آن باز، چیزی هست به خوبی و نیکویی، و شما هیچ کدام از این اشتیاق تهی نباشید.

اما به قاموس بسیاری از شما، این شوق، جریان پرتوان جویباری است که به سوی بی‌کرانه‌ی دریا شتاب کند و با خویش رازهای نهفته‌ی تپه همراه برد و آوازهای دل‌ا‌نگیز جنگل.

وجمعی دیگر از شما را این جویبار چنین است که آرام وسنگین گذرد، در پیچ وخم راه توان بازد، و رسیدن را درنگ کند به ساحل مقصود و دریای معهود.

جبران خلیل جبران،پیامبر